Hier lees je het persoonlijke verhaal dat Carmen Coolen, begin april 2017, schreef voordat zij en haar ezel Prairie op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella vertrokken.
Door mijn verhaal te verspreiden, hoop ik anderen bij te staan.
Ik word overspoeld met een gevoel van vrede, vrijheid, eenheid en liefde. Een ultiem gevoel van harmonie. Ik weet meteen dat dit het gevoel van geluk is waar ik al zo lang naar op zoek ben. Warme zonnestralen strelen zachtjes mijn gezicht. De fruitbomen staan vol kleurrijke bloesems waarvan de blaadjes als sneeuwvlokjes, een voor een, naar beneden dwarrelen. Een merel kwettert gezellig mee op het ritme van de groene specht die in de treurwilg hamert. Af en toe hoor je het gemekker en geblaat van de geiten en schapen die zich tegoed doen aan de verse groene grassprieten in de geurende kruidige weides vol klaveren en paardenbloemen. Samen met hun lammetjes, springend achter de vlindertjes aan. Op het erf staat een klein oud boerderijtje. Het is alsof ik uit een droom ontwaak, veertig jaar terug in de tijd. Primitief en sereen, zoals het leven eigenlijk hoort te zijn.
Vanaf dat moment kijk ik er de hele week naar uit om op zaterdag mijn rauwe melk, yoghurt en boerenkaas te halen op de biologische geitenfokkerij.
You can do anything, but not everything
Al in het eerste jaar van mijn opleiding HBO Communicatie weet ik dat ik in die branche voor mezelf wil gaan werken. Flexibel werken, ook veel werken. Avonden en weekenden, maar toch alle vrijheid hebben die voor mij zo belangrijk is. Mijn idee is dat als ik iets doe wat ik leuk vind, dat ik dan geen rust nodig heb. Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aankan. Onoverwinnelijk ben.
Vanaf mijn tweede jaar start ik met tekstschrijven en kleine communicatieopdrachten als freelancer. Daarom kies ik ervoor om een minor schrijven te volgen. Na een jaar krijg ik steeds meer en grotere aanvragen, ik schrijf me in bij de kvk. Nu heb ik echt mijn eigen bedrijf en bied ik naast creatieve uitingen ook op strategisch niveau hulp aan bedrijven en organisaties. Daarnaast verzorg ik als vrijwilliger de communicatie bij verschillende stichtingen en organisaties; Oranjevereniging Deurne die o.a. Koningsnacht en –dag in Deurne organiseert, het nieuwe culturele intitiatief De Helmondse Musical. Op de een of andere manier krijg ik van het werken als vrijwilliger of bezig zijn met projecten die me niks opleveren in financiële zin de meeste energie. De paardrijlessen die ik al vanaf mijn vijftiende geef, blijf ik ook doen op de zaterdagen. Totdat ik het echt te druk ga krijgen. Ter ontspanning ben ik elke doordeweekse avond ruim twee uur en ook op zondag in de sportschool bij de krachttraining te vinden. Soms ga ik in de ochtenden als extraatje, nog voordat iedereen is ontwaakt, even lekker hardlopen. Bij een fysiek intensieve levensstijl hoort ook gezonde voeding. Zelf bedenk ik wekelijks proteïnerijke recepten die ik voor ‘de leuk’ op Instagram zet. Misschien heeft iemand er wat aan?
Twee maanden voordat ik afstudeer krijg ik een leuke baan aangeboden bij het enige bedrijf waar ik eigenlijk geen nee tegen kan zeggen: Groep5700 in Aarle-Rixtel. Bovendien ben ik het met iedereen eens dat ik veel kan leren van mijn nieuwe collega’s en is een stabiel inkomen ook fijn om straks een hypotheek te kunnen afsluiten. Dus nog voordat ik mijn scriptie heb ingeleverd, werk ik vier dagen in de week in dienst naast mijn andere bezigheden.
Wat maakt mij gelukkig
Bij het vormgeven van mijn bedrijfje raak ik geobsedeerd met de vraag waarom ik besta en wat mij gelukkig maakt. Het begin van een nog niet te bevatten grote en vermoeiende zoektocht. Tot nu toe heb ik mijn geluk altijd gezocht in een goede opleiding en baan, die zouden resulteren tot een bepaalde status en geld verdienen om een huis te kunnen kopen en in te richten. Natuurlijk zou ik ook wat bewaren voor vakanties, kleding en zo nu en dan een leuk festival. Altijd drang naar meer en beter, vanuit een bepaald natuurlijk jachtinstinct. Maar ik denk niet dat dit voor mij de sleutel naar geluk is. Ik zou er spijt van krijgen als ik zo zou blijven leven.
Dat gevoel komt in mijn dagelijkse leven steeds meer naar de voorgrond. Maar eigenlijk heb ik geen tijd om hier echt overna te denken. Ik heb nog zoveel te doen. Ik moet nog zoveel doen. Maar het lijkt wel of er steeds minder uit mijn handen komt en het werk zich steeds hoger opstapelt. Die kleine doelen waar ik tot voor kort zoveel voldoening uit haalde, daar krijg ik steeds minder energie van. Alweer kijkend naar het volgende dat er moet gebeuren. Sinds enkele maanden tellen mijn nachten maximaal vijf uur en lig ik dan nog de halve tijd wakker. Ik krijg ook steeds andere lichamelijke klachten zoals eczeem, hoofdpijn en een zeurende schouderblessure die maar niet over wil gaan. Ik plan wel af en toe een filmavondje met mijn vriend Stephan op de bank, maar mijn hoofd zit dan nog zo vol van alles wat er gedaan moet worden, dat ik de uitknop om te kunnen ontspannen niet kan vinden. Eigenlijk ben ik dag en nacht ontzettend gestrest. Ik voel me ook best wel somber. Tot het moment daar is dat een collega me vraagt of ik nog wel gelukkig ben en ik compleet instort. De lente is pas net begonnen, maar mijn vuurtje is al opgebrand.
Burn-out
Van een supersociaal ondernemend iemand met veel passie en creativiteit verander ik van de ene op de andere dag. Ik ben bang om naar buiten te gaan en mensen tegen te komen, ik kan niet meer nadenken en vergeet alles, mijn ogen zijn dik van het alleen maar kunnen huilen. Het snijden van een bietje voor in de sla is te veel. Ik weet het allemaal niet meer. Hoewel ik dacht diezelfde week nog aan het werk te zijn gaat het na drie weken nog niks beter. Weken worden maanden. Het herstel verloopt langzaam en aan de gedachte weer het werk te moeten doen wat mij voorheen leeg heeft gezogen maakt mij alleen maar slechter.
Na veel zelfreflectie, persoonlijkheidstesten en spiegelen, besluit ik om mijn ontslag te nemen. Vanaf nu zie ik wel wat de tijd me brengt. Nog diezelfde week word ik via Instagram benaderd door een internationaal sportmerk, XXL Nutrition, om gezonde recepten met hun producten te schrijven. Geheel vrijblijvend, in ruil voor supplementen en kleding. Een aantal maanden later zijn ze zo tevreden dat ze me vragen om ook kookvideo’s te gaan maken en het gezicht van het gezonde recepten gebeuren te worden. Eindelijk is er weer iets waar ik mijn plezier uit kan halen.
Helende sferen van de boerderij
Nog steeds haal ik elke week trouw mijn zuivel bij de boerderij waaraan ik mijn hart heb verloren sinds de eerste dag dat ik het landweggetje op reed. Het intense verlangen om daar te zijn is gebleven. De energie die daar hangt werkt helend.
Op een dag vertellen de boeren, Hans en Annet, dat ze aan het afbouwen zijn en dat de boerderij over enkele jaren verkocht wordt. Ik vertel ze dat ik de boerderij graag zou willen overnemen, maar dat ik buiten mijn paardrijlessen en liefde voor dieren om geen ervaring heb met alle taken van het boerenleven. Ze geven mij de mogelijkheid om in de vorm van een soort vrijwillige stage alle kneepjes van het leven op de boerderij te leren. Vanaf nu ben ik hier een a twee dagen in de week te vinden. In de ochtend melken we de schapen met de hand, gaan de geiten op de melkbank en worden alle dieren gevoerd. Vervolgens maken we de lekkerste boerenkaas die ik ooit geproefd heb en halverwege de middag worden de dieren opnieuw verzorgd.
Langzaam gaat het weer wat beter met me. Het doet me goed na te denken over een toekomst op de boerderij. Ik wil andere mensen dit gevoel ook laten ervaren. Diegenen die het net zo hard nodig hebben als ik. De plek is te bijzonder om zomaar te verkopen aan iemand met veel geld, die vervolgens alles platgooit in ruil voor een groot huis en hier alleen met zijn huishouden van gaat genieten. Daarom begin ik met het schrijven van een plan. Een wilde fantasie komt nu een stapje dichterbij. Ik schakel de hulp in van een adviseur van de Ondernemersklankboord die me met een kritische blik ondersteund. Het plan wordt steeds completer maar er ontbreken nog enkele belangrijke factoren waardoor het helemaal klopt. Ik laat het even bezinken, wachtend tot ik een volgende aanwijzing van het leven krijg om mijn plan te kunnen voltooien.
Heimwee naar harmonie
Dagen worden kouder en korter, de herfst breekt aan. Nu dat ik alweer wat dingen aan het oppakken ben, verwacht ik dat ik me snel weer vol energie voel. Ik hou van de pieken, niet van de dalen. De teleurstelling is daarom groot op het moment dat ik me weer een beetje slechter voel dan gehoopt. Ik kom in een neerwaartse spiraal terecht, waar ik moeilijk uitkom.
Donkere benauwende wolken drukken me verschillende maanden in de hel van mijn gedachten. Ik ben met name angstig en in paniek, omdat ik niet weet wat ik met dit gevoel moet doen. Zoekend naar oorzaken voel ik me steeds meer vervreemd van de rumoerige maatschappij. Ik heb een hekel gekregen aan onze samenleving, het materialisme, dat alles draait om geld verdienen en meer en beter. En de manier waarop geprobeerd wordt me weer in dit systeem te duwen: net afgestudeerde ‘professionals’ die een drie kwartier durende peptalk geven plus een pakje Ritalin en antidepressivum. Niet eerder voelde ik me zo sterk verbonden met diegenen die eerder de keuze hadden gemaakt om deze maatschappij te verlaten, op welke manier dan ook.
Ik voel me niet thuis hier in deze drukke gemeenschap en heb een hopeloos gevoel van heimwee naar een plek van eeuwige vrede. Ik heb een begripvolle vriend, ouders die me in alles ondersteunen, lieve vriendinnen die voor me klaar staat. Toch voel ik me alleen. Ik denk dat het goed is om alleen te zijn, maar je alleen te voelen omringd door mensen die je lief hebt en die jou liefhebben dat is gevaarlijk. Zou ik me nog wel ooit gelukkig kunnen voelen?
Het antwoord komt in de winter op het moment dat ik in mijn eentje zo’n twee weken op de boerderij pas als Hans en Annet op vakantie zijn. Eindelijk kan ik in stilte bij het haardvuur zitten schrijven. Zo sereen heb ik me nog niet eerder gevoeld. Ik ben ook nooit echt alleen geweest besef ik me. Terwijl ik nu pas kan nadenken over wat ik echt wil. Ik moet hier weg. Even helemaal alleen zijn. Om tot mezelf te komen, mezelf beter te leren kennen. Ik verlang er ontzettend naar om voor hele lange tijd in rust te leven. Met alleen primaire levensbehoeften. In totale vrijheid. Ik wil me vrij voelen. Ik moet dit doen. En deze twee weken zijn niet voldoende.
Van Nederland naar Santiago de Compostela
Camino de Santiago, de pelgrimsroute naar het graf van de apostel Jacobus in Santiago de Compostela in Spanje. Die ga ik lopen. Spiritualiteit is ondertussen een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het geeft me een kompas voor het leven. Houvast en hoop. Ik leer beter te vertrouwen op mijn intuitie en keer langzaam terug naar mijn natuurlijke staat. Op de een of andere manier intrigeert de bedevaartstocht me in die zin. Spiritualiteit betekent voor mij dat je op zoek gaat naar je diepere zelf. Ondanks dat ik in de moeilijke periode veel over mezelf te weten ben gekomen, hoop ik tijdens de Camino de Santiago nog meer van mezelf te ontdekken. En een te worden: lichaam, geest en ziel in balans. Zodat ik onder welke omstandigheden ook in harmonie weet te leven. Sterker dan ooit. Herboren, zoals ze dat zo mooi noemen.
Maar ik doe het vooral om de tijd voor mezelf te nemen die ik nooit heb gehad.
Travels with a Donkey
Dit wordt mijn reis. Mijn weg. Op mijn manier. Ik heb te weinig geluisterd naar mijn innerlijke stem. Dus de vraag wat ík wil, stel ik mezelf telkens opnieuw als ik voor een keuze kom te staan. Een van mijn dilemma’s is het alsnog niet echt onafhankelijk zijn als je geen kampeerspullen bij je hebt. Daar bedenk ik iets leuks op: een pakezel. Ook nog gezellig om mee te praten. Bijkomend voordeel is dat wanneer je er vloekend achter komt waaraan je begonnen bent, er niemand terug zegt ‘zie je wel’. Om mezelf voor honderd procent te overtuigen bedenk ik nog enkele argumenten. Bijvoorbeeld, met een ezel kan je wat minder lange afstanden per dag afleggen. Omdat ik erom bekend sta mijn grenzen op te zoeken, is dit voor mij alleen maar een makkelijk hulpmiddel om mezelf in bescherming te nemen. Zo hoef ik er ook geen wedstrijdje van te maken.
Voor honderd euro koop ik een ezel. Prairie.
Langzaam komen de voorbereidingen op gang en al heel snel gaat het goed met me. De reis in het vooruitzicht geeft me direct rust in mijn hoofd. En ook mijn lieve ezelhengstje brengt me veel positieve energie. Een ezel is een sober dier. Heeft maar weinig nodig en is snel tevreden. Een ezel heeft ook altijd tijd voor een knuffel en is grappiger dan de meeste mensen die ik ken. Daarbij heb ik weer iets om voor naar buiten te gaan, lekker te wandelen in de natuur. In tegenstelling tot veel andere dieren is een ezel erg kalm. Dit maakt het wandelen heel rustgevend. Ik merk direct dat dit voor mij de manier is om te ontstressen en weer op te laden. Dit brengt me ook op een nieuw idee voor mijn plan. Het ding wat mijn plan kloppend maakt.
There is no greater wealth in this world than peace of mind
Ondertussen weet ik dat ik zeker niet de enige ben die gevoelig is voor de drukte van de huidige maatschappij. In onze populatie is bijna 20% hooggevoelig. Deze mensen hebben een aanzienlijk gevoeliger zenuwstelsel, waardoor prikkels uit onze drukke samenleving moeilijker verwerkt kunnen worden en belastende gevolgen kunnen hebben.
Ik ben erachter gekomen dat er niet een goeroe is of een bepaalt traject dat je kan helpen om er weer bovenop te komen. Iedereen is uniek en heeft een eigen weg af te leggen. Ga op zoek naar jouw waarheden en passies en kneed ze samen in je ziel. Verschillende dingen en mensen hebben mij geholpen om me verder te ontwikkelen. Toch zie je dat mensen die in een bepaalde manier de stress van de samenleving ervaren, bij dezelfde dingen uitkomen: denk aan natuur, spiritualiteit, mindfullness, sport, gezonde voeding, creativiteit en muziek. Wat ik jammer vind is dat er nergens een centrale plek is van waaruit dit wordt aangeboden. Waar je de harmonieuze sferen kunt ervaren. Waar je kunt leren van het verhaal van een ander, en zij van dat van jou. Dat je je niet verdwaald en eenzaam hoeft te voelen in je zoektocht. Een plek waarnaar je terug kunt als je het even niet ziet zitten. Een veilige basis.
Ik denk dat ik veel mensen kan helpen met zo’n plek. Zodat ze rust in hun hoofd, de grootste rijkdom op deze wereld, kunnen ervaren. Want vaak is de verwarrende standaardprocedure niet afdoende en kunnen one geliefden ons niet met alles helpen, hoe goed ze ook hun best doen. Gelukkig heb ik van Hans en Annet de mogelijkheid gekregen om de rust op de boerderij te ervaren en krijg ik de kans om tijdens mijn reis nog meer tijd voor mezelf nemen.. en daar ga ik van genieten!
Liefs Carmen