Anderhalve week geleden krijg ik een vreselijk telefoontje van Stephan. Zazou is dood.
Voor de meesten is een kat wellicht niets meer dan goed gezelschap, voor ons zijn het onze kinderen. Het moment dat ik thuis kwam te zitten met een burn-out en daarna depressie, was Zazou degene die mij al haar liefde gaf en me weer wat aan het lachen maakte. Wetend dat ik vijf maanden geleden voor het laatst mijn gezicht in haar pluizige lijfje gedrukt heb, dat mijn kleine meisje er niet meer is als ik thuis kom en de pijnlijke situatie die Stephan aangetroffen heeft. Dat maakt me zo verdrietig. Hoe ze ’s ochtends als een bolletje tussen ons wakker werd en vervolgens naar haar etensbakje rende samen met haar broertje Ringo. Dat we elke dag samen een geitenmelkcappucino dronken: zij het melkschuim, ik de restanten. Hoe ze overal mijn elastiekjes wist te verstoppen na het apporteren. Als we thuiskwamen, zij het eten bovenop de kast gestolen had, zodat Ringo het op kon eten. Hoe ze zabbelend in een draagzak aan me hing als ze krols was. Of hoe ze samen met Ringo in de wasbak in slaap viel, nadat ze met het water uit de kraan hadden gespeeld. En de hartverwarmende geluidjes die ze maakte en ik elke dag ergens denk te horen. Het kleinste katje dat ik ooit gezien heb. Ik kan nog zoveel dingen noemen die ik mis, maar daar kan ik nu nog niet van genieten. Vijf dagen achtereen heb ik zoveel verdriet gehad dat elk beetje eten er weer uitkwam. En toch maar energieloos verder wandelen, want van huilend in een refuge liggen voel je je ook niet beter.
Het voelt niet eerlijk, maar blijven vechten tegen het verliest heeft geen zin. Proberen te begrijpen brengt ons verder. We hebben geen controle over het leven, en de dood. Wat moet gebeuren, gebeurt. Waarom dan toch net onze kleine lieve Zazou waar we zoveel van houden? Enkele weken geleden, besloten Stephan en ik dat onze levens uit elkaar aan het groeien zijn tot een zeer goede vriendschap. Misschien wilde het leven ons op emotioneel niveau weer wat dichter bij elkaar brengen? We vinden in ieder geval heel veel steun in elkaar.
Als ik met Lisa na enige dagen in het in het zonnetje naar harpmuziek luister, vliegt er vanuit het niets een vlindertje om mijn hoofd heen. Chocolade bruin met wit, net als Zazou. Speels dwarrelt ze een tijdje om mijn hoofd heen en gaat dan op mijn rok, sokken, rugzak, zadeltassen en schoenen zitten. Meerdere malen komt ze terug. Niet naar Lisa of Lisa’s spullen. Een tijdje zit ze op mijn voet, als laatste land ze op mijn vinger en klapt haar vleugeltjes uit. De zon laat de kleine bruin-witte haartjes net zo glanzen als wanneer Zazou met gespleten oogjes achter het venster van de warme stralen genoot. Nog een keer zegt ze gedag en fladdert vrolijk in de saffieren hemel het felle licht van de zon tegemoet. The circle of life. Een cadeautje van Zazou. Zoals in de Lion King Zazou de boodschapper van de Koning is, is Zazou nu de boodschapper van God. God als onvoorwaardelijke liefde. Een deel van het universum en daardoor altijd bij ons.
The missing of your beautiful soul and unconditional love is one of our most painful scars. We’ll always love you Zazou. ❤️
