Lisa is nog wat voorzichtig naar andere mensen toe. Ze is bang voor de afwijzing of om mensen tot last te zijn. Daarom sliep ze tot nu toe in haar eentje in het bos. Ik kan zien dat het haar sloopt en denk dat een andere aanpak haar voor nu goed zal doen.
Mij overigens ook, de refuges ben ik wel een beetje beu. De balans is fijn geweest maar ik heb weer de behoefte aan het contact met de lokale bevolking, die graag een beetje van hun leven willen delen en blij zijn wat te kunnen geven. Aan de kinderen, zoals ze hier zeggen, die gekozen zijn door god om Le Chemin te mogen bewandelen. Van elkaar leren en inspireren, dat is misschien wel het mooiste van deze reis voor mij.
Zo sliepen we de eerste keer bij een oude dame, Louise, in de tuin in onze tenten. Ze maakte een heerlijke maaltijd voor ons klaar: pommes de terre avec tomatos y du pain. De volgende ochtend kwam ze ons verblijden met een kop koffie met koekjes.
Als we de volgende dag na drie kilometer al voor de kerk in Châlus siësta houden, komt niet veel later een man vragen of we al een plek om te overnachten hebben. Helmut heeft een caravan voor ons en een weide voor Prairie waar vroeger ook een ezel heeft gestaan. Hij doet er alles aan om het ons naar de zin te maken: de gehele caravan wordt aangesloten, muziek, bedden, een tafel.
Als we in Sorges aankomen bij een refuge net achter de kerk, zonder gras in de buurt, moeten we eerst even zitten. Maar nog voordat we tijd hebben om na te denken raken we aan de praat met een lieve madame die vijf kilometer verderop een man en vrouw met ezels kent. Ze heeft ze al jaren niet gesproken wegens haar scheiding, maar belt toch. Enthousiast vertelt ze dat het mogelijk is en dat ook zij voor volgende week een afspraak heeft gemaakt om samen wat te gaan drinken. Zij bedankt ons, en wij bedanken haar. Ergens op een vergeten plekje in de stille heuvels ligt een prachtige oude boerderij, met ezels en paarden. Een kilometer vooraf worden we opgewacht door de Philippe en Sara. Philippe komt net thuis van een zakenreis maar zorgt al volop voor Lisa, Prairie en mij. De twee begrijpen volkomen hoe dankbaar we zijn en blij dat we na 25 kilometer bij zo’n verrassing uitkomen. Zelf maken ze ook tochten met hun twee ezels en we krijgen de leukste verhalen te horen aan tafel. En voor Prair is een grote weide met stal, muesli, hooi en ezelvrienden.
