Net na Limoges kom ik Lisa tegen. Net als ik is ze 24 jaar. Sinds juni is ze klaar met studeren en heeft ze veel geklommen in Spanje. Ze komt uit Duitsland, maar is in Limoges begonnen aan Le Chemin de Saint Jacques.
Nog geen twee minuten nadat ik een verdrietig telefoontje heb gehad, zie ik de verschijning van een vrouw. Ze loopt net als ik niet zo snel. Langzaam naderen we haar. Verrast kijkt ze opzij wanneer we haar inhalen. Ik zie aan haar gezicht dat ze ontzettend blij is om ons te zien. Ze vertelt over haar eerste dagen, dat ze alleen in het bos sliep in haar tent en hoe bang ze is. Dat ze twee weken wil proberen te lopen, maar haar enkel is slecht en mentaal is het zwaarder dan gedacht zo alleen. Ze doet me aan mijzelf denken. Dezelfde gedachten voor vertrek, dezelfde verschijnselen de eerste dagen van de reis en dezelfde kijk op het leven.
Vanaf het begin af aan voelt het zo natuurlijk om samen te zijn. Als in het draaiboek van het universum geschreven. ‘Als je wilt zoeken we samen een plekje voor onze tent’, zeg ik haar. Huilend en lachend tegelijk antwoord zij opgelucht: ‘Carmen, ik wil niks liever dan dat.’ Ik kan ook wel wat afleiding, goed gezelschap en een knuffel gebruiken.
Zo leerde ik mijn nieuwe vriendin kennen. Beiden rondzwervend op Le Chemin. Zonder doel, ons verheugend op wat het leven met ons deelt. Eeuwig dankbaar.
