Maandag is Prairie weer helemaal hersteld en kunnen we weer verder met ons avontuur. Rustig aan starten we de week, hebben weinig kilometers op de planning en houden ook wat rustdagen.
Het landschap wordt bergachtiger. Met meer heide. En de stilte. Ondanks dat zien we nu wel elke dag pelgrims: Nederlands, Duits, Frans. We lopen vaak samen. Prairie kan ervan genieten als we met een klein groepje optrekken. Bij kleine bospaadjes is hij de leider van de groep. Met gespitste oortjes loopt hij op kop. Dapper stappend, ons de weg wijzend.
We slapen veel in pelgrimsgites of refuges, waar eigenlijk altijd een tuin bij zit met overkapping of schuur. Zo is Prairie dichtbij en kan hij droog staan als het regent. Het weer is wisselvallig: koud, warm, droog en nat.
Mensen hier houden veel van het pelgrimeren en we zijn nogsteeds een attractie: er wordt gezwaaid, een duim omhoog gestoken, mensen stoppen voor een praatje, we krijgen tomaten en courgettes in onze hand geduwd of hebben ’s ochtends journalsten voor de deur staan. Op de camping in La Chaumerette mochten we zelfs gebruik maken van een privé caravan van de eigenaren, gratis. Merci, merci!
