We hebben weer moeten rennen voor het onweer.. maar we hebben het net gehaald. Op een bui na zijn we droog gebleven. En we hebben weer geluk..
Het is opvallend dat als mensen hier zien dat je aan het backpacken bent, ze precies wetem wat er moet gebeuren: eten, drinken, slapen. Dat is belangrijk voor een pelgrim. Je hoeft vaak niks te zeggen.
Toen we net optijd Château-Porcien binnen kwamen zag ik een aantal grote stallen waar ik prairie snel onder het afdak uit de beginnende onweer heb gezet. Toen maar zoeken naar de eigenaar. Na vijf keer aanbellen bij verschillende huizen kwam hij uiteindelijk aangereden. Met een grote lach kwam hij op me af en gebaarde dat ik Prairie mee moest nemen. Iets verderop liepen we een stal binnen: met allemaal paarden en een ezel. Prairie kreeg zijn eigen box, met ezelbrok, hooi, stro en water. Een opluchting voor mij dat mijn lieve vriend vannacht een heerlijk onderkomen heeft.
En ook ik werd niet vergeten, een andere man kwam mij halen. Hij nam me mee naar een pelgrimslokaal waar ik kon slapen met een andere Nederlandse pelgrim, die al enkele dagen ongeveer tegelijk met mij de route oploopt. Maar nu zagen we elkaar pas voor het eerst. Hij was me vandaag op het spoor zei hij, hij had Prairie zijn poep zien liggen. Haha. We hebben samen gegeten: een groot pelgrimsmenu in een klein cafeetje: maar ik heb nu alweer honger. Ik blijf eten hier. Net ook nog even een uit de hand gelopen burenruzie meegemaakt. En nu gaan we lekker slapen in een stapelbed. Ik mag gelukkig onderin liggen, want vroeger viel ik er altijd uit als ik bovenin lag..
(Nog maar een foto van de gîte van gisteren, want het pelgrimslokaal is niet perse de moeite waard en door het slechte weer heb ik er niet aan gedacht een foto te maken. Au revoir!)
