Woensdag en donderdag: van Olloy tot Rocroi. Vive la France!
Op de camping in Olloy sur Viroin leerde ik Toinne, Hugo en hun zoontje Jasper kennen. Een gezinnetje uit Leiden waarmee ik die avond gezellig heb gegeten. Toinne liet me een aantal prachtige foto’s zien van het noorderlicht die ze onder meer maakt als natuurfotograaf. Mijn verhaal was herkenbaar voor beiden en na de tweede burn-out van Toinne maakte ze van haar hobby haar werk. Supertof!
In de avond was ik helemaal uitgeput. Ik denk dat ik een lichte zonnesteek heb opgelopen. Het was een zachte avond maar ik was totaal verkrampt en koud. Ik had hoofdpijn en was erg misselijk. Voor de douche had je douchemuntjes nodig die ik natuurlijk niet had. Dan maar met wat heet water afwassen. Even insmeren met lavendelolie. En een zakje sos care plus in wat water oplossen voor extra hydratatie: een goede tip van de Adventure Store. Van een waterflesje maakte ik een kruikje. Natuurlijk kreeg ik het toen weer zo warm dat ik als een gek begon te zweten. Gelukkig viel ik snel in slaap en de volgende dag voelde ik me weer wat fitter.
Die ochtend stond in de planning om niet te ver te lopen. Een beetje rustig aan na zo’n avondje. We volgden de pelgrimsroute verder, tot het punt dat de bredere onverharde weg een paadje werd wat eigenlijk geen paadje mag heten: tegen een steile berg, met losse stenen en hoge boomstronken om overheen te klimmen. Levensgevaarlijk voor mij en Prairie, maar we waren al halverwege toen het echt niet meer ging. Dat werd dus omkeren. Op die veel te steile gevaarlijke wand. Ik stond al versteld van Prairie, maar hier heeft hij weer laten zien hoe een avonturier hij is. Ik hoefde niks te vragen. Hij deed alles zelf: even alles goed inschatten en heel voorzichtig draait hij zichzelf bijna in stilstand om op een plek van zo’n 20cm, om vervolgens weer terug te klauteren. Eenmaal beneden, vol adrenaline, een blij sprongetje makend en de vaart er weer in. Wat een vent! En wij weer verder naar Oignies, via het fietspad dan maar.
In het kleine Oignies is een klein cafeetje waar een Nederlands stel wat aan het drinken is. Terwijl ik aan het zoeken ben naar de camping, bieden ze mij een drankje aan. Gezellig, even uitpuffen! Niet veel later komen twee mensen uit het dorp aangelopen om ook wat te drinken. Ze horen dat ik op zoek ben naar de camping maar vragen of ik bij hun wil overnachten: ‘We eten frittes met entrecôte. En vanavond neemt u een lekker bad’.
Samen lopen we in zo’n drie kwartier naar het chalet dat middenin het bos staat, 500 meter van de Franse grens. Mario en Kathleen verkopen villa’s, huizen en grond in Spanje, Frankrijk en België: onder de naam ImmoLinnea. Zelf bezitten ze in al deze landen een huis en in België ook nog deze chalet: de kleinste woning waar ze het liefste hun tijd doorbrengen. In stilte, in de natuur. Even weg uit het hectische, neppe, zakelijke bestaan.
Na een stille nacht in het bos op de zetel en een luxe ontbijt met veel eitjes, verse broodjes, cake en pain au chocolate, vertrokken we nu definitief Frankrijk in voor de komende tijd.
