Wat doe je als je vermoedt dat je zoon, dochter, broer, zus, vader, moeder, vriend, vriendin, collega het leven niet meer ziet zitten? En hoe reageer je als je geliefde inderdaad over zelfmoord nadenkt?
Als een naaste praat over zelfdoding kunnen er uiteenlopende emoties en reacties worden losgemaakt bij je. Onmacht, paniek, onbegrip. Onbewust overlaad je de al kwetsbare persoon met jouw angsten om controle te krijgen over de situatie of zwijg je juist na ‘het gesprek van zijn/haar leven’. Echter, als iemand praat over suïcidale gedachten is dit de eerste en belangrijkste stap in de richting naar verandering: het is ook ontzettend dapper, want praten over zelfmoord is spannend, moeilijk en heftig.
Hoe gaat het dan echt met je?
Ben je nog wel gelukkig?
Zie je het allemaal nog wel zitten?
Jij kunt niemands leven redden, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedachten en daden. Wel is jouw ondersteuning van levensbelang: luister, toon liefde en begrip, oordeel en adviseer niet, geef ruimte aan iemands gevoel, blijf doorvragen, laat iemand rustig vertellen, zoek niet direct een oplossing.
Deel, verbind, zoek passende ondersteuning
Jij hoeft het niet alleen op te lossen. Betrek anderen. Deel samen het verhaal en zoek verbinding met lotgenoten. Bied aan om samen ondersteuning te zoeken. Naast overheidsinstanties zoals huisarts, psycholoog en 113 zijn er nog vele andere mogelijkheden die wellicht beter aansluiten bij de wensen en ingaan op de persoonlijke ontwikkeling in plaats van de depressie.
Stel de vraag van je leven
Elk jaar overlijden in Nederland ruim 1.850 mensen door zelfmoord. Dat zijn 5 mensen per dag. Daarom is op 22 mei, voor de tweede keer, de nationale campagne gestart: ‘Stel de vraag van je leven’. Met deze campagne wil 113 Zelfmoordpreventie het taboe rondom praten over zelfmoord doorbreken en het aantal suïcides de komende jaren structureel terugdringen.
