Nevers. Geen grote plaats, maar toch voel ik me niet op mijn gemak tussen het drukkere verkeer en de mensen uit de stad. Gelukkig heb ik wel de interessantste pelgrim tot nu toe mogen ontmoeten: Matthias Albrecht.
Het is altijd moeilijk te verwoorden waarom inspirerende mensen zo inspirerend zijn, want het is voor het grotere gedeelte een onomschrijfelijk gevoel. Van Matthias ben ik erg onder de indruk en ik voel meteen een klik. Hij is vanaf Jerusalem vertrokken en nu negen maanden onderweg naar Noorwegen, waar hij voor zijn reis als leraar geologie werkte aan de universiteit van Oslo. Deze is van de Koning die eerst zijn leerling en later zijn baas was. Hij loopt uit religieuze overtuigingen en zonder woorden beleven we onder andere precies het bijzondere gevoel wat een basiliek kan geven. Ik krijg van hem een kaartje van Bourges en een munt. ‘Matthias: Het is voor jou belangrijk om met je ezel te lopen’, weet hij. ‘En zodra je er weer klaar voor bent, is het belangrijk om je weg alleen samen met Prairie te vervolgen.’ Hij legt nog even een natte koude handdoek in mijn nek tegen mijn hitteaanval. Dan drinken we een kopje thee Verveine met alle pelgrims en gaan we slapen: Matthias slaapt buiten in zijn slaapzak en houdt Prairie gezelschap vannacht.
Vandaag is voor hem een speciale dag. Het is zijn verjaardag en in een dag en nacht loopt hij naar Vézelay: 75 kilometer. En wij vervolgen onze weg de andere kant op.
