Het is heel bijzonder dat we in drie maanden tijd, in twee geheel verschillende werelden hebben geleefd en nu weer in een nieuwe zijn beland: vanaf Nederland naar Vezelay, in Vezelay en het pelgrimeren na Vezelay.
Van Nederland tot Vezelay heeft als ik erop terug kijk veel energie gegeven maar ook veel energie gekost. Omdat ik niks kon plannen en elke dag maar weer af moest wachten of ik ergens een slaapplek kon regelen. Ik heb op een enkeling na geen pelgrims gezien. Hele dagen liep ik alleen en er was niemand die mij ondersteunde. Ontzettend leerzaam en avontuurlijk, maar ook erg vermoeiend.
In Vezelay was een moment van bezinning en stond stilte, ontspanning, creativiteit, geloof en het Franse leven in het midden. Frans praten, of niet praten. Daardoor leerde ik in vier weken Frans spreken, iets wat ik voorheen nooit voor mogelijk hield. Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik in het Frans denk..
Vanaf Le Chemin heb ik al veel pelgrims ontmoet en nu loop ik al een paar dagen samen met een Duitse man, Stephen. Nadenken over eten, slapen en de route hoef ik nu niet meer alleen te doen. Vrijwel elke dag slapen we bij een pelgrimsovernachtingsplaats met meerdere pelgrims en we bellen vooraf voor een plaats. Veel minder avontuurlijk, maar wel lekker relaxed voor een tijdje zo. Want ik ben moe en het is nog steeds wennen om weer aan de wandel te zijn. We zien vaak dezelfde mensen. Mensen van wie onze zielen kruisen, een beetje kruisen of helemaal niet kruisen. Soms gezellig en inspirerend, soms irritant en druk.
Maar alles heeft zijn charme denk ik. Nu lig ik vanuit mijn stapelbed te luisteren naar vier snurkende mannen op de grond. De geluiden doen me denken aan Het Lavenlaar in de Efteling: waar je enkele laven snurkend, fluitend of met trillende lippen hoort genieten van hun slaapje.
Bonne nuit.
