Vandaag is Prairie niet fit genoeg om te lopen. Vanochtend werd hij wakker in het dorpje Cluis, met pijn aan zijn voorbeen en diarree.
Dit is de eerste keer in drie maanden dat Prairie zich wat minder voelt. Gelukkig zitten we op een kilometer afstand van de dierenarts, die hem direct gecheckt heeft. Met als medicijn: rust, pijnstillers, wormenkuur en groene klei. Er was gelukkig niets ernstigs aan de hand en heeft waarschijnlijk vannacht iets geks gedaan met zijn been.
Bij de boer waar ik gisteren hooi heb gehaald, omdat we al na acht kilometer gestopt waren wegens de regen en een tekort aan slaapplekken bij onze eigenlijke bestemming, heb ik net nog een volle zak vers hooi meegekregen. Naast een hoop liefde en massages met Gaultheria olie, ben ik een grote fan van groene leem. Ook wel ‘argile verte’ genoemd. Op de geitenboerderij in Nederland gebruikten we het voor van alles en ook hier in Frankrijk is het een favoriet product voor mens en dier. Ik gebruik groene klei onder andere als inwendige reinigingskuur voor zowel mijzelf als voor Prairie en ter vervanging van (blaren)pleisters voor open of dichte wonden.
Boeren behandelden van oudsher de kwalen van hun huisdieren en vee met leem. Als een paard een been verrekte, nam men leem, vermengde het met water en azijn en smeerde het op de pijnlijke plek. Vaak was het aan wilde dieren te danken dat men de plaatsen met helende aarde ontdekte. Men merkte op dat gewonde dieren zich op speciale plaatsen in de modder wentelden en daarna snel herstelden. Het geeft namelijk mineralen af en zuigt gifstoffen uit. Je kunt hier meer lezen over groene leem.
