Om 11.00h komen we Vezelay binnen gelopen na zo’n 20 kilometer. We zijn om vier uur ’s ochtends aangelopen om niet in 36 graden de berg van Vezelay te hoeven beklimmen. Bezweet komen we bij de basiliek aan. We staan uit te puffen met een overweldigend gevoel. We hebben 1/3 van onze reis afgerond. Dan word ik op mijn schouder getikt door een hele jonge pelgrim, ik durf niet te zeggen of het een jongen of een meisje is. Maar speciaal is diegene zeker: heel veel licht straalt de jonge pelgrim uit. Als een engel, zo voor de basiliek. We spreken af voor later die dag om samen in de basiliek te kijken. Maar eerst gaan Prairie en ik naar de camping om ons te installeren.
Weer terug bij de basiliek zitten we in de schaduw wat te praten als de jonge pelgrim me voorstelt aan de fotograaf van Vezelay, Jean-Claude. Met zijn drieën bewonderen we de patronen in de bomen die rond de basiliek staan. Daarna gaan we naar binnen en verliezen de fotograaf en ik de jonge pelgrim uit het oog. Vanaf dat moment hebben we elkaar niet meer gezien. Maar met het licht dat hij of zij uitstraalde, heeft de jonge pelgrim diepe indruk op mij gemaakt. Alsof ik een engel heb gezien.
Fotograaf Jean-Claude Gatreau maakt mystieke kunst en zijn foto’s zijn over het algemeen vrij oud. Hij vertelt me ook dat dat het geheim is van goede fotografie voor hem. Om de foto’s enkele tot tientallen jaren te laten rusten en daarna pas te bekijken. Hij nodigt me uit om wat foto’s te gaan maken buiten Vezelay. Hij vind me interessant omdat ik een forse aantrekkingskracht heb en die wil hij graag vastleggen. Hij ziet een echte schorpioen in mij. Vezelay heeft ook een enorme aantrekkingskracht. Hij vertelt dat men van oudsher zegt dat dit komt omdat Vezelay ook als een schorpioen is. Net als dat Marie Madeleine een schorpioen wordt genoemd. De kunstenaar weet vrijwel zeker dat ik met mijn verschijning de mensen hier doe denken aan haar. Door de aantrekkingskracht en vergelijkenis met Maria zouden de mensen die hiernaartoe komen om te bidden, kracht uit mij putten. Ik ben wel vaker Maria met de ezel genoemd, maar dit is weer vanuit een heel ander perspectief. Het is heel bijzonder. Maar dat ben ik inmiddels gewend van Vezelay en de mensen die ik hier ontmoet, de dingen zijn hier anders.
