Tegen de koude wanden van de basiliek hangend, luisterde ik voor de tweede keer naar het gezang van de nonnen en monniken. Ik was zo onder de indruk van de mis dat ik graag nog een laatste keer voor vertrek wilde gaan. Even een stilte moment nemen en genieten van de energie.
Na afloop liep ik nog even binnen bij mijn vriend de fotograaf Jean-Claude die inmiddels net ging sluiten. Even doei zeggen. Hij nodigde me uit om de foto’s te bekijken die hij had gemaakt van me. En daarna voor een ‘vin rouge’, samen met zijn zoon Louis en vriend Olivier. Het werd al snel heel gezellig en we praatten aan een stuk door vanuit een zelfde visie op het leven. Dan komen we ook op de verschillen tussen Holland en Frankrijk. Ik vertel dat ik eens een zwerver in Amsterdam mee uit eten heb gevraagd en daar een artikel over heb geschreven, vooral daarin de reacties van de mensen heb omschreven. Negatief en afkeurend. Louis antwoord daarop dat het in Frankrijk heel normaal is om zoiets te doen, met uitzondering van grote steden. ‘It’s our mentality’, zegt hij. ‘In Frankrijk wordt minder strak gepland en meer geleefd: er wordt minder gekeken naar geld en status.’ Olivier fluisterd heel langzaam van achter zijn donkere glazen: ‘You only have one ticket’. Ondertussen blaast hij wat rook uit zijn mond en knikt hij instemmend.
Dan wordt er nog wat wijn in geschonken, gerookt en worden de gitaren gepakt. Ik krijg een trommel, want helaas is mijn gitaarspel net zo ver weggezakt als mijn Frans. Ik geef de beat aan, zij zetten in. We gaan op in ons eigen gespeel, maar luisteren goed naar elkaar. En dan gaat het als vanzelf. En we gaan maar door. Tot we bijna in trance zijn. Dan zijn de Franse frietjes klaar: manger.
De fotograaf brengt me naar de camping, maar eerst lopen we nog een keer langs het prachtige uitzicht achter de Basiliek. Het is tegen tienen en bijna donker. Naast elkaar staan we bovenop een grote steen. Allebei afgezonderd in onze eigen gedachten. Die van mij bij afscheid nemen en loslaten. Van deze bijzondere plek en van Mike. De trouwe lezer van mijn blog met wie ik de laatste maanden veel contact heb gehad via zijn zus Astrid. Hij is ziek en ligt op sterven. Ik heb Mike niet mogen ontmoeten, desondanks voel ik een sterke band met hem. Ergens heb ik misschien ook de hoop hem te kunnen ‘redden’ en in deze wereld te houden.
Maar dat kon ik niet.
Diezelfde avond nog laat Astrid mij weten dat Mike deze avond om 22.05 uur is overleden. Dat is precies het moment waarop ik hem gedag heb gezegd op de magische plek achter basiliek Sainte-Marie-Madeleine. Heel bijzonder.
25 juni 2017
