Dan is daar de dag dat ik me er eindelijk toe heb kunnen zetten om te vertrekken richting Nevers. Maar blijkbaar wil het hele universum mij in Vezelay houden. Die nacht zag ik het gezicht van mijn voormalige vriend in mijn droom en werd ik daarna wakker van de gitaar die in de hal staat. Ik was niet de enige die dat hoorde. De volgende ochtend vroeg Jean-Claude mij of ik zijn gitaar genaamd Wendy ook gehoord had midden in de nacht.
Enkele seconden later lees ik het verdrietige bericht dat mijn voormalige schoonzus en vriendin, Wendy, is overleden. Geheel onverwachts en een enorme schok voor haar familie en vrienden en voor mij. Na heel wat jaren veel last te hebben van haar gezondheid, lijkt het eindelijk goed te gaan. Ze is voor zover het kan genezen verklaard van de kanker en kan eindelijk gaan genieten in een eigen woning. Zo’n drie weken later krijgt ze een hartaanval.. er zijn geen woorden voor die dit gevoel kunnen omschrijven. Voor mij is het beter even niet verder te reizen en in Vezelay het eerste verdriet te verwerken en de dingen proberen te begrijpen.
Het is een donkere dag met veel onweer en regen. Tijdens de mis vandaag wordt een gebed opgelezen voor Wendy. En na de mis wil ik nog even praten tegen haar bij het beeld van Maria. Als ik mijn kaars een plaatsje geef en aanmaak, schijnt er voor ongeveer vijftien seconden een felle zonnestraal recht op alleen mijn kaars. Ik geloof dat Wendy even langs is geweest om te vertellen dat ze nu een ‘Ange Gardien’ is. Het is heel bijzonder. De pijn van het verlies wordt zo ietwat verlicht.
Het universum ben ik dankbaar dat die er alles aan heeft gedaan om mij terug in Vezelay te krijgen. Net op tijd. Nog diezelfde week krijg ik ook slecht nieuws over allebei mijn oma’s die in het ziekenhuis liggen met een herseninfarct en tia. Gelukkig gaat het nu weer beter met hen. Maar ook dat zijn momenten waar ik even stil van word.
Nog steeds heb ik de planning om een dezer dagen mijn weg te vervolgen. Ook al heb ik niet echt de drang om weg te gaan. Het is eerder andersom. Ik leer hier elke dag meer over hoe het leven is. Langzaam aan begint voor mij alles op zijn plaatst te vallen. Ik begin me af te vragen of ik op korte termijn wel weg wil. Is het niet belangrijker voor mij om te blijven. En niet om te gaan omdat ik me opgejaagd voel om verder te reizen, omdat ik in eerste instantie vertrokken ben naar Saint Jacques. Ik realiseer me steeds meer dat de weg die ik nu volg misschien wel niet de weg van Saint Jacques de Compostela is, maar de weg van mijn leven.
Dat voelende besluit ik om pas te gaan wanneer ik het gevoel heb hier klaar te zijn. Of dat nu morgen is of over een jaar.
29 juni 2017
