En daar liepen we. Met veel pijn verliet ik samen met Prairie Vezelay. Om het landschap naar Le Puy en Velay te beklimmen. Steeds maar weer achteromkijkend, om er zeker van te zijn niet het laatste aanzicht van Vezelay te missen. En we zwaaiden haar uit, alsof zij degene was die ging. Alsof we geen keuze hadden om te blijven.
Al snel arriveerden we bij de bosrand waar ik een veer van een buizerd vond. Veren hebben in verschillende culturen symbolische waarden. De Native Americans gebruikten veren om te communiceren met de Heilige Geest. Het vinden van een veer zou betekenen dat een vriend is overleden. Het vinden van een veer van een buizerd zou staan voor dood en wedergeboorte. Ik dacht aan Mike maar begreep toen niet waarom er twee keer gerefereerd werd naar de dood. Dat werd me pas na enkele dagen duidelijk.
Hoe ik ook probeerde, vanaf het moment dat ik vertrok leek alles tegen te zitten. En om eerlijk te zijn heb ik nooit een goed gevoel gehad bij het volgen van de weg naar Le Puy en Velay. Het was meer een geromantiseerde gedachte waarnaar ik geluisterd heb. De dorpjes werden kleiner en meer verlaten, de bossen uitgestrekter, natter en donkerder. Het was lastig om slaapplaatsen te vinden voor mij waardoor ik de hulp van Jean-Claude heb gevraagd: tijdens het onweer sliep ik liever niet ergens in het bos of op een weiland in mijn tentje, met Prairie doorweekt ernaast. Ik stalde hem bij een boer en ging zelf naar Vezelay, om de volgende dag weer onze weg te hervatten en vervolgens weer hetzelfde ritueel te moeten doormaken. Ik werd steeds minder zeker van mijn keuze om naar Le Puy en Velay te lopen. En andere mensen met mij: de bossen die kant op zouden gevaarlijk zijn voor mij. Wat zij bedoelden was fysiek, maar zelf ervaarde ik het eerder als een mentaal gevaar. Ik was anderhalve maand, overdag, tot nu toe altijd alleen geweest, waar ik heel veel van heb geleerd. Maar ik voelde nu dat ik toe was aan wat anders. En niet nog meer alleen zijn, want dat zou gaan leiden tot eenzaamheid. En een van de waardevolste dingen die ik tot nu toe ervaren heb, is dat geluk gedeeld moet worden en dat je moet delen om gelukkig te zijn.
Dat is waarom ik besloot onze weg naar Le Puy en Velay te staken. Ik haalde Prairie met een aanhangwagen naar Vezelay waar hij iets buiten het dorp zich mocht tegoed doen aan een wei van twee hectare: met een prachtig uitzicht op Vezelay en precies voor het huis waar de grote schilder Picasso heeft gewoond en geschilderd. Maar niet dat hij daar iets om geeft. Ik kon bij de fotograaf verblijven zolang dat nodig was; ik bleef in ieder geval tot na het onweer.
25, 26, 27 en 28 juni 2017
