Het is al half 1. Nog 15 kilometer te gaan, pas 5 gelopen. Na de nacht in Auberge Jeunesse, fysiek en mentaal nog niet op en top. Langzaam passeren we een school: Lycée Agricole Charles Baltet.
Twee meiden van zo’n 17 jaar komen naar ons toe gerend. Een stuk pizza en een nectarine worden me over het hek aangereikt. Het is het einde van het schooljaar en ze hebben een lunch georganiseerd, met de leraren. Prairie en ik worden uitgenodigd om mee te eten. Ik heb eigenlijk ‘geen tijd’, maar ach, waarom niet? Misschien kunnen ze me wat positieve energie zenden. En eigenlijk was mijn eten ook bijna op.
Als we gezellig met de hele klas de zelfgemaakte pizza eten, vraagt de lerares met de grootste glimlach of we al een plek hebben om die nacht te slapen. Ze heeft ook paarden en een bedje voor mij. Nee, ik wist zelfs niet of ik naar Jeugny of Saint Phal zou lopen. Wat hoopte ik dat ze daar ergens in de buurt zou wonen, maar die kans was maar klein.
Ze vertelt dat ze hier zon 15 kilometer vandaan woont in Fays-la-Chapelle, wat ongelofelijk maar waar precies tussen de twee dorpjes, waar naartoe ik op weg was, in ligt. Ze heeft een hoefrasp, allerlei soorten eten voor Prairie en goede vliegenspray. Precies wat we nodig hadden! De zwaarste tas van Prairie laadde ik bij haar in de auto en met een buik vol pizza en een muziekje liepen we in de warme zon, onder de paraplu, richting de woning van Fabienne en haar man Jacques.
Voor ons een moment van euforie. Met mijn beiden armen in de lucht, ogen dicht en een grote lach op mijn gezicht.A
